Er is een bepaalde tijd die mensen je toestaan om te rouwen.
Ze zijn bereid je aan te horen en raad te geven,
je naar de mond te praten en te ondersteunen,
maar niemand vertelt erbij dat daar een grens aan zit.
Dat hoeft ook niet, je merkt het vanzelf.
Je hebt een half jaar, met een beetje geluk driekwart,
maar binnen twaalf maanden moet het, vinden zij,
toch echt wel over zijn.
Daarna moet je door.
Of eigenlijk willen ze zelf verder en laten ze jou los.
Dat juist verdriet een mens soms nog wat houvast biedt
kunnen ze moeilijk begrijpen.
Het irriteert ze.
Eerst merk je dat aan ongedurige zuchtjes en aangezette vrolijkheid,
maar zo nodig komen ze er gewoon voor uit.
Hoe goed ze het ook met je voorhebben,
ze worden je gevoeligheden zat en eisen van je
dat jij je leven weer oppakt.
Nou, ik heb nieuws: het gaat niet voorbij!
Je kunt je leven niet oppakken,
want dat leven bestaat niet meer.
Het is verloren en je krijgt het nooit terug,
niet na één jaar, niet na veertig.
Arthur Japin in: De overgave p.176
Rouw is als ziekte, je moet het je volle aandacht geven om er niet aan onderdoor te gaan.Al het andere stel je steeds maar uit tot je je beter voelt. Het verschil is alleen dat verdriet niet geneest, en voor je het weet ben je jaren verder zonder ze te hebben beleefd. Ik had teveel aan mijn hoofd om aan mijn lijf te denken. Het was niet dat ik me te oud voelde of onaantrekkelijk, niet dat ik me niet goed genoeg voelde of afgedaan, het was meer dat ik helemaal niet voelde. Rouw telt niet. Rouw is geen gevoel. Het is het tegenovergestelde, een verdoving van je leven.
Arthur Japin in: De overgave p.186
“Rouw” klinkt me te positief. Dat suggereert dat er een tijd van verdriet is en een tijd waarin dat minder is. Zo voel ik dat helemaal niet.
’Verdriet tast alleen maar aan. Het holt je uit. Ik ben er nu wel beter aan toe dan drie jaar geleden. Ik werk weer, kan wat meer hebben, gedraag me iets socialer. Maar van binnen voelt het helemaal niet als een vooruitgang. Ik vind het juist verschrikkelijk dat die tijd almaar voortschrijdt. Het zit ‘m in kleine dingen; een weg die wordt verlegd, een nieuwe winkel, een gevel die verandert… allemaal dingen die zij niet meer gezien heeft. Alles voert steeds verder weg van haar.’
Anna Enquist Volkskrant 2 juli 2005
"Verwerken" doe je met afval
"Een plaatsje geven" doe je met planten
Rouw gaat heel je leven mee.